تکبیر (قرآن)تکبیر، مصدر باب تفعیل است از ماده «کبر» که در لغت به معنای بزرگ دانستن یا به بزرگی یاد کردن خدا با الله اکبر گفتن و تعظیم خدا در مقام عبادت او آمده است. ۱ - تکبیر در لغتتکبیر در لغت به معنای بزرگ شمردن، بزرگ داشتن خداوند، به بزرگی یادکردن و الله‌اکبر گفتن است. [۲]
کتاب المصادر، حسین بن احمد زوزنی، ج۲، ص۵۶۳.
[۳]
محمدپادشاه بن غلام محیی الدین شاد، آنندراج: فرهنگ جامع فارسی، ذیل واژه.
۲ - تکبیر در متون دینیدر متون دینی، تکبیر به معنای بزرگ داشتن یا به بزرگی یادکردن خدا آمده و ظاهراً معنای لغوی این واژه متأثر از کاربرد دینی آن است زیرا معنای لغوی تکبیر (به لحاظ ریشه اشتقاقیِ آن) بزرگ داشتن هر کس یا هر چیز است. ۳ - واژه تکبیر در قرآنریشه کبر در باب‌های گوناگون (کبر، استکبار، تکبر، إکبار) در قرآن فراوان به کار رفته، اما واژه تکبیر تنها یک بار آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «تکبیر». رده‌های این صفحه : تکبیر | موضوعات قرآنی
|